Bazı vakitler boşluğun içinde dolanıp dururuz. Bu boşluğun bizi götürdüğü birinci kapı ve tahminen son durak: hiçliktir. Boşluklara yanlışsız gidilen ve gelinen yol birçok sefer kişinin kendisine dönüşünü hatırlatır. Kişi kendisini hatırlar. Boşlukları doldurmak için sarf edilen efor tabanı delik bir kovayla tahliye edilen suya benziyor. Toplumun (olabilmişse) yahut bireyin ortaya koyduğu karşılıklar o boşluğu doldurmaya gücü yetiyor. Uzay boşluğuna düşüp, hiçliğe yanlışsız çekilen astronot üzere bakışlarımız havada asılı duruyor. Eksik ve yarım kalmış işler üzere öylece boşlukta sallanıp duruyoruz. Kimi vakitlerdir O, birtakım vakitler bizim kendimize dönmemizi ve aynayı karşımıza almamızı sağlayandır boşluk. Gözlerimizin önünde gerçekleşen çok şeyin açtığı karadeliğe gerçek kıvrılıp akıyoruz.
Belki o kadar da makûs değildir o deliğin içinde hiç olmak… Hiç olmak, hiçin içinden geçmek muazzam bir iradeyi imler. Halbuki hiç olmamak için yaptıklarımızın çıkarımı ve sonucudur epey yaşadıklarımız. Hatalısın, diyordu şair. Nereye dayandıracak suçumu-zu diye beklerken bir çift beğenilen tüm çocukların ahını okudu. Koruyamadığımız, hesabını bile yarım ağızla sorduğumuz, birçok vakit siyasetin, egemenlerin, patriyarkanın baskısıyla köşesine çekilen milyonlar. Bu kadar berbatlığa sessiz kalan ve bu sessizliği sürdürenlerin kaotik bir orkestraya bir nota olduğunu kim inkâr edebilir? Günahlarınızın affı için çocuk mezarlıklarını anıtlaştırmayın. Türkiye cinayetler ülkesine dönmedi, kılcal damarlarında bu vardı. Şimdilerde vahşetin sesi daha yüksek sesle kulaklarınıza geliyor. Aksini söyleyene kalleş diyelim mi? Yoksa iftiracı mı desek? En uygunu namert diyelim. Devlet ve devletler seri katil diyordu Demirtaş. Yürekten ve merhametten mahrum bir sistemden öteki gördüğü hatta hiç görmediği, kabul etmediğine yönelik vicdan ve ahlak beklemeyi nereye yerleştireceğiz? Camus’un Veba da söylediği ve sıkça deverana sokulan; “sevgi deyince diğer bir şey anlıyorum ben. Ve ölünceye kadar çocukların azaptan geçtiği şu yaradılışı reddedeceğim.” Evet reddet edeceğiz ve çocuklarımızı koruyacağız…
Altımızda kocaman, patlamaya hazır bir bombanın hissiyle yaşıyoruz. Gerçi biz halk olarak O, altımıza bırakılan ve yok olmamız için her seferinde acımazsızca patlatılan dinamitlerden daima haberdar olduk. Sıkıştırılmış, düşük yoğunluklu savaş dalga dalga yeryüzüne yayılırken; mahallemizin, köyümüzün, meydanlarımızın ve ailelerin içine yerleştirilmiş dinamitlerin infilak etmemesi için artık elimizde bir nedenin olmayışı bizi çetin günlerin beklediğini, bize bakan gözlerden görüyoruz, satır ortalarında birden fazla sefer not düşülüyor aslında. Eski inançlarda dünyanın bir öküzün iki boynuzu ortasında durduğuna inanılırdı. Artık dünyamız kimyasal bombaların, dinamitlerin üstünde duruyor. Zorba bakışların altında kaygıyla yaşıyorlar çocuklar, gençler. Gençlerin, bayanların metaya dönüştüğü merhametten mahrum vakitlerden geçiyoruz. Gençlerden çalınan hayatın ruhları geride kalanları ebediyen bırakmayacaktır. Çocuklara yapılan vahşetin ahı yakamızdan düşmeyecek, düşmesin de. Tıpkı bizden kalan ahlar gibi…
Narin’in yaşadıklarının gündemden düşmemesi gerek. Aklımızdaki, yüreğimizdeki soruların yanıtını alana kadar gülüşü bizim peşimizi bırakmasın, hayallerimizi bölsün. Tıpkı Uğur Kaymazların, Ceylanların, Eneslerin, Cemilelerin peşimizi bırakmadığı üzere. Bir el daima Narin’in cinayetinde suyu bulandırıyor. Dikkati asıl olandan saptırmak için örgütlü bir berbatlığa şahit oluyoruz. Bir çocuk yok edildi, öldürüldü. Narin’den öncesi de vardı. Buna karşı sıkılan yumruklarımızı vakitle gevşettiğimiz sürece bu nizamın kurbanları daima çocuklar olacak. Narin’in mevti bilerek ve istenerek magazinleşmesinin altında tekrar örgütlü berbatlığın duruşunu görüyoruz, yeniden o saklanan elin maksatlarına ulaşmasını izliyoruz. Sorduğumuz sorulara aldığımız yanıtlar dedektif romanlarında okuduklarımızla tıpkı. Devlet siyasetinin ve durmadan sürdürülen şiddetin sonuçlarını yaşıyoruz. İzleyerek kendini aklayan, üzülerek kendini sıyırmaya çalışan toplumun yaşayacaklarının yalnızca ve yalnızca felaketten öteye geçmeyeceğini Narin cinayetinde bir sefer daha iliklerimize kadar yaşadık.
İki sene evvel Tahran’da Kürt bayanı Jîna Amînî, saçı göründüğü gerekçesiyle kelamım ona “ahlak” polisi tarafından acımazsız ömürden koparıldı. Bayanlar ve hür hayatın savunucuları dalga dalga meydanlarda Jîna’nın mevtini lanetlediler. Jîna’nın saçları bayanın direniş sembolüne dönüştü. Bayanlar 45 yıllık İslami rejimine rağmen destansı bir çaba içinde oldular. İslam rejimi kabul görmedi, gericilik ve yobazlık karşılık bulmadı. İnsan haklarından nasibini almamış, Ortadoğu’yu kan gölüne çeviren ve tüm kanlı aksiyonların ardında kanlı dişlerini gördüğümüz acımazsız yapılanmanın sonu bayanların direnişiyle son bulacaktır. Nasıl ki Rojava’da bayanlar cani, insanlık düşmanı İşid sürüsüne diz çöktürüp, tek sıra haline dizip, dünyaya imgeleri servis ettiyse; İran rejiminin de muhafızları ve savunucuları bayanların direnişi karşısında diz çökecektir.
Jîna, rejim için ikili tehlike arz ediyordu, hem bayandı hem de Kürt’tü. Şuurlu olarak İran rejimine muhalefet eden toplulukların bile Jîna ismini görmezden gelmesi ve bilhassa Mahsa’yı kullanmaları nerede durduklarının en net imgesini veriyordu bize. Direnişin sembolü olan, bayanların meydanlara akın akın indiği ve dünyanın gözlerini çevirdiği, diktiği olayların başrolünde Kürt Jîna’nın olmasından rahatsız oluşlarını yüzyıllardır sürdürülen siyasetlerin sonucu. Hiçbir şey dün üzere değildi, sansür, oto sansür, görmezden gelip diğer bir kılıf dikme pratiği bize söylediği “ne olursan ol Kürt olma”dır. Bunu Jîna protestolarında da gördük. Pankart ve dev afişlerde Jîna ismi kullanılmıyordu. Buna rağmen Kürtler ısrarla Jîna ismini kullandı. Jin Jiyan Azadî, Jîna’yı yalnız başına bırakmamıştı, bayanlar da Jin Jiyan Azadî’yi sahipsiz bırakmamışlardı. İsim değiştirme tekniğini faşizm her periyot pervasızca ve saygısızca kullanıldı. Nasıl ki dağlarımızın, köylerimizin, kentlerimizin, ırmaklarımızın ismi değiştirildi ve yerine ucube isimler verildi, bugün de Jîna ismi şuurlu olarak sansürleniyor. İkinci vefat yıl dönümde verilen haberlere bakınca Mahsa isminin yeniden sirkülasyona sokulduğunu gördük. Huylu huyundan vazgeçmiyordu lakin Kürtler ve onların dostları da Jîna isminde ısrar ediyor. Bu ısrarımız sonsuza dek sürecek. Jîna’nın mezarı başında babası son kelamını şöyle bitiyordu, Jîna Kurdistan’dır!