Piyanist ve bestekar Fazıl Say, Ayten Memnun’un şiirinden bestelediği ‘100. Yıl Marşı’na yönelik tenkitlere bir sefer daha cevap verdi. Tenkide açık olduğunun altını çizen Say, “Kimseye bu marşı sevin demedik, söyleyin demedik, hatta dinleyin bile demedik, ne haddime?” dedi.
Sosyal medya hesabından bir açıklama yayınlayan sanatçı, şu tabirleri kullandı:
“Şunu bilin, tenkide daima açığım. Esasen ben bir sanatçıyım, her yıl türlü, besteler, kayıtlar, 130 konser, elbette tenkit dünyasının tam ortasındayız. Tüm hayatımız bununla geçti. Dünyanın her yerinde ve daima. Müziğimi o an sunduğum eserimi seven olur sevmeyen olur. Benim için şaşırtan olan bir şey artık kalmadı o bahiste. Türkiye’ye memleketimdeki duruma gelince, 30 yıldır yaptıklarımı sevgiyle taktirle takip edenler var. Düşmanlar da var… Aktrolleri var, yıllardır, buna artık İnceciler eklendi (doğal olarak), Düşmanlık ve hasımlık güden, “ne yapsak sevmeyen” bir kesim bin yıldır var. Daima de olacak. Ne eseri çıkarırsak çıkaralım onlar o denli yazacak. Kıskananı var. Farklı talepleri olan var. Kültürel uzlaşı istemeyeni var. Var oğlu var. O denli düşünmeseler bile o denli yazacaklar. Bana, Türkiye’de, niyetlerime olan reaksiyon, daima yapıtlarıma, eserlerime reaksiyon olarak lisan bulmuştur. Yanıtları o denli. Türkiye o denli bir yer. ‘Ver elini’ diyemeyen. Lakin demesi gereken bir toplumuz. ‘100. Yıl Marşı’ için de o denli. Kimseye bu marşı sevin demedik. Söyleyin demedik. Hatta dinleyin bile demedik. Ne haddime?
Ben bir besteciyim. ‘100. Yıl Marşı’, opus106, benim çocuklarımdan biridir. Ben yaşadığım hayatta yapıtlarımı paylaşıyorum. Son yapıtım Bugüne kadar 60’dan fazla Albüm yaptım. Tonla ödül aldı bu kayıtlar, besteler dünyanın her yerinde. Müzik seveni sever, sevmeyeni sevmez! Ve bu bile değişkendir. Hasebiyle eserler kalıcı olandır. Küfür hakaret dolu tweet ise geçicidir. Yazan için bile geçicidir. Hasebiyle değersizdir.
Şaşırdığım, kızdığım, yahut kırıldığım hiç bir şey yok. Bakın, kitlelerin bir sanatkara düşmanlığına inanmıyorum, gerçekte o denli değil zira ‘gerçek düşmanlığın kitlesel değil şahsî bir şey’ olduğunu düşünüyorum. Ne diyelim? Pekala ben düşman mıyım onlara? Hayır değilim. 53 yıllık ömrümde bu ülkede, benim kendimin nitekim sevmediğim ve kesin reddettiğim hayatta yalnızca 5-10 kişidir. Şunu unutmayın ‘eleştiri ile düşmanlık’ iki başka şeydir. Tenkide açığım. Düşmanlığa niçin açık olalım ki? Gerek var mı?
Varsın gitsin yoluna. Değişirse değişir değişmezse değişmez onun meselesidir.”
(KÜLTÜR SANAT SERVİSİ)